გამარჯობა.მე ლული კამლიკანი ვარ,15 წლის... ვცხოვრობ ვაშინგტონის ერთ-ერთ გარეუბანში,მაგრამ სახლში ძალიან იშვიათად მივდივარ,რადგან ჩემ მშობლებს სულ დავავიწყდი,იმიტომ რომ მათ 4 წლის წინ გააჩინეს ბავშვი.მათ აღარც ვახსოვარ.იმასაც კი ვერ ხედავე,რომ სახლში როდესაც მივდივარ,ყოველთვის ჭუჭყიანი და მთვრალი ვარ.ერთი სიტყვით ,, ქუჩის გოგო '' ვარ.. მე მყავს საკუთარი ( ბანდა ),რომელიც 5 წევრისგან შედგება.ესენი არიან: მე,ჰეილი,კლაუდია,როჯერი და ჰიუგო. ჩვენ ყველაფრის გამკეთებლები ვართ იმისათვის,რომ თავი გადავირჩინოთ... ერთი სიტყვით პატარა ყაჩაღები ვართ...მგონი დროა დავიწყოთ სულ თავიდან.ხომ მართალი ვარ?!
ყოველთვის მინდოდა საკუთარი თავი თვითონ მერჩინა და ეს დროც დამიდგა.ყველაფერი დაიწყო 4 წლის წინ,2008 წლის 14 ნოემბერს. დედაჩემი ფეხმძიმობის დროს ყოველთვის მეალერსებოდა და მეფერებოდა,მაგრამ როდესაც ბავშვი გააჩინა,მას სულ დავავიწყდი,ისევე,როგორც მამას. პატარას ჯასტინი დაარქვეს (ეს ninibelieber თხოვნით :) ) , საჩუქრებს ყიდულობდნენ,დასვენებას არ აკლლებდნენ,ხოლო მე ყოველთვის სახლში,კერძოდ კი საპირფარეშოში ვიჯექი (ეს ისე,უბრალოდ).გავიდა 2 თვე და მე გადავწყვიტე გავქცეოდი ამ უბედურებას და შიმშილობას. და სახლიდან გავიქეცი კიდეც... ამ დროს მე დამიჭირეს გასაქურდად,მაგრამ მე აქ ჩავიდინე ყველაზე საშინელი რამ.მე აქ მას დანა მოვპარე და პირდაპირ გულში ჩავარჭე,ამის შემდეგ მე ვაშინგტონთან ახლოს,ერთ-ერთ სოფელში დავსახლდი.აქ დაიწყო ყველაფერი,ბანდის შეკრება,ქურდობა,ყაჩაღობა და ადამიანების დახოცვა.მე ეს არ მინდოდა,მაგრამ ეს ბიჭები,ბიჭები და ბიჭები...
ჩემი ცხოვვრება ყველა მხრიდან ცუდად წამოვიდა.ვიზრდებოდი,მაგრამ ჭკუა არ მემატებოდა.ხშირად კი ადამიანისათვის ასეა (კაცის ქონება-ჭკუა-გონება). მართალია მე ქუჩაში ვცხოვრობდი,მაგრამ ჩემს გულს მაინც არაფერი ეკარებოდა.შეიძლება ისიც ითქვას,რომ სათნო ვიყავი. ჩემს ძმას შრიდან ხშირად ვუყურებდი და ცრემლები მომდიოდა.ის ნელნელა იზრდებოდა: მიყვარს და ამას ვერცერთი სულიერი გადამაკეთებინებდა.ხოლო რაც შეეხება დედას
ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხშირად მირჩევდა,ამას თავიდაანებეო,მაგრამ მე ჩემი ძმა და მამას-ისინი ისე ძალიან შემძულდნენ,რომ მათი დანახვა არც კი მინდა
|
