არ მესმის, რატომ მიყურებ ამღვრეული და საშინლად გაციებული ცივი თვალებით…
რატომ გიღრღნიან შენს გრძნობებს ეს სპეტაკი ადამიანები?!
შენს თვალებს, რომ ჩავხედე… დავინახე ლურჯ ზღვაში გაწითლებული ფოთოლები… საშინლად მორუხო გრძნობები და გაყინული სული, შავი რკალები თვალებში. არ ვიცი რა დავარქვა…
დაიღალე?! არ მიკვირს.
იცი გუშინ დაგინახე… იებს იხუტებდი ხელში … მდინარის პირას… ლამაზი იყო ის იები, ეფერებოდი ნაზად. სახეზე ფერი არ გედო,შემდეგ კი ის იები მდინარეში გადაისროლე, როგორც შენი გრძნობები, და რა გჭირს…
საღამოობით გხედავ ხოლმე, ქუჩასი მიფრატუნებულს, მიდიხარ მარტო, უმიზნოდ, უაზროდ, უენოდ, უელად… ვისკის ბოთლილ გაქვს ჩახუტებული და ითბობ შენს გაყინულ, გათოშილ ხელებით შენს სხეულს.. რა გჭირს… შენ რაღაც ცუდი სამყარო დაგტრიალებს თან….
სასწაული ხარ….
პესიმისტი….
რატომ არ მცემ ხმას ? ნუ იმიზეზებ დრო არ მაქვსო….
ნეტავ დამანახა შენი გული, თვალები არ კმარის…
გხედავ, როგორ მტკინვეულად ეშვება ჟანგბადი სიგარეტის წევისგან გაფუჭებულ შენს ნაზ ფილტვებში… შემდეგ ახველებ მძიმედ და ნელ–ნელა ხმაც გეცვლება.
გადის დრო და ოგნდება ჩემი თვალები, რომ გიყურებ თუ როგორ კანკალებს შენი მთელი სხეული…
ვხედავ, რომ ასეთი ხარ მაგრამ როდესაც გესალმები.. სითბოს მაინც ვგრძნობ, გულის სიღრმეში. თვალს თვალში გიყრი და სითბოს ვგრძნობ… რატომ ..
