მე ვწერ 2 მოთხობას. 1 . Teenagers და 2 . My Beautiful Crazy Life . ( რათქმაუნდა თუ მოგეწონებათ და დაწერთ კომენტარებს ) Ps. არცერთის შეწყვტას არ ვაპირებ. და თუ მოთხრობები მაქვს შენაწყვეტი, მხოლოდ იმიტომ რომ 5-6 კომენტარის მეტი აქ ქონდა . მე კი ბევრს ვწვალობ . დაახლოებით 2 საათი ვუნდები 1 თავს .ამიტომაც 5 კომენტარად არ მიღირს . სახლის კარი ჩუმად გავაღეთ ... და ფეხაკრებით შევედით სახლში. ფეხისწვერებზე გავიარეთ მისაღები და კიბეებს დავადექით ... ვიფიქრე გადავრჩითთქო მაგრამ ... მულოდნელად ჩვენს უკან შუქი აინთო. - ჯანდაბა ამოვიოხრე.- და უკან შევბრუნდით . სავარძელზე დედა იჯდა, ღამის პერანგში , და ისეთი თვალებით გვიყურებდა ნამდვილად არ გვეწერა გადარჩენა. - იქნებ ამიხსნათ სად ბრძანდებოდით ქალბატონებო. - ფეხზე წამოდგა დედა. - ჰმ... თავიდან ნატალის მივეხმარეთ ნაგავის ქვემოთ ჩატანაში- გაუღიმა ემამ . - აჰ, მის მერე 6 საათია გასული!! არ მითხრათ რომ ნატალი უკან დაბრუნდა , ნაგავი კი თქვენ გაგატანათ . - ჰო, ზუსტად ეგრე მოხდა!! - დამაჯერებლად ჩაილაპარაკა ემამ. - და მერე რა მოხდა?! , ყაჩაღები ხომარ დაგესხათ თავს ?! , და ნაგავი ხომარ გამოგტაცად ხელიდან?! ალბათ თქვენც მთელი 6 საათი სდიეთ რომ თქვენი ნაგავი დაგებრუნებინათ , არა?! დედას ნათქვამზე სიცილი ამიტყდა. რაზეც უფრო გაბრაზდა, ტუჩზე ვიკბინე რომ სიცილი შემეწყვიტა მაგრამ ვერ შევძელი. - ეფფი !! შენს ოთახში სასწრაფოდ!- მიყვირა დედამ. - კი მაგრამ ... - მე ვთქვი სწრაფად, შენთვის ხმის ამოღების უფლება არ მომიცია! - ჰო, ჰო, მივდივარ!! ამოვიოხრე და ოთახისკენ გავეშურე , როცა დედამ ყურადღება ისევ ემასკენ გადაიტანა. კიბეებთან ჩუმათ ჩავჯექი და მათ ყური დავუგდე. - რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ შენს გიჟს დას არ უნდა აჰყვე ?! ერთ დღეს რაღაც უბედურებას გადაეყრებით , და მერე მე ვეღარ გიშველით !! უნდა შეიგნოთ რომ ნიუ-ორკში აღარ ვართ !!! Fills-Chourch - ს არც კი იცნობთ !! არ ღამე მარტო გასვლა საშიშია!! რამდენჯერ უნდა გაგიმეოროთ !! მამათქვენი მდიდარი გავლენიანი კაცია. სრულიად შესაძლებელია გაგიტაცონ, არ რამე დაგიშაონ !! უკვე ვეღარ გერევით !!!- ანერვიულდა დედა. - ყველაფერი გასაგებია , შეიძლება ოთახში დავბრუნდე ?! - მიბრძანდი. - შუქი ჩააქრო დედამ. მეც წამოვდექი და ოთახში შევედი . მალე ემაც შემოვიდა და შუქი აანთო. - ჯობია ხვალამდე არ გავეკაროთ !!- ჩაეცინა. - არც ვაპირებდი - გავუღიმე და გადავბრუნდი. რამოდენიმე წუთში ტკბილად ჩამეძინა. დილის 6 საათზე მაღვიძარამ გამაღვიძა, უხალისოდ წამოვდექი საწოლიდან, სააბაზანოში შევედი , მოვწესრიგდი, ჩავიცვი , ემა გავაღვიძე და ქვემოთ ჩავედი . სამზარეულოში ნატალი ფუსფუსებდა, დედა კი მაგიდასთან იჯდა და ჩაის მიირთმევდა. დედას უკან მივეპარე და ლოყაზე ვაკოცე. - დილა მშვიდობისა . - გავუღიმე. - ჯერ კიდევ არ გადაუვლია წყენას . - მანაც გამიღიმა. - მე სახლში არ ვჭამ. - არასასიამოვნოდ გავხედე დედას, ფუნთუშა ავიღე და კარისკენ წავედი. - ჰეი !! გოგონი !! აქ !! ახლავე!! - მკაცრად გამომძახა დედა. გაბრაზებული, უკანა ნაბიჯებით დავბრუნდი უკან და დედას გავხედე. - ალექსიც და ემაც შენთან ერთად მოდიან. ამიტომაც შენ ეხლა დაჯდები აქ. ჩემს გვერდით და მათ დაელოდები. უხალისოდ გამოვწიე სკამი და კიდევ უფრო უხალისოდ დავეხეთქე. - და კიდევ, შეწყვიტე სახეების მიღება . თორემ მოგხვდება. - უხეშად გამიღიმა. - მე მზად ვარ . - კიბეები ჩამოირბინა და ჩემსკენ გამოიქცა ალექსი. - თვალში სინათლე არ მაკლია ! - უხეშად გაუღიმა დედა. ალექსიმ გამომხედა და სახე დაემანჭა. დედას უკან გაიარა და ხელით მიჩვენა. მეც სიცილით დავეთანხმე. ჩემს რეაქციაზე დედა ალექსისკენ შეტრიალდა. მას კი ჩაეცინა და დაჯდა. რამოდენი წუთში ემაც ჩამოვიდა და გვერდით მომიჯდა. ნატალიმ ყავა და ნამცხვარი გამოიტანა სუფრასთან. მეც ძალაუნებურად ავიღე ერთი ნაჭერი, არა იმიტომ რომ დედას მეშინოდა, იმიტომ რომ მისი თავი არ მქონდა. როცა მოვრჩით გარეთ გავედით და მანქანაში ჩავჯექით . - დედას რა სჭირს ?! გუშინ გამოგიჭირათ ?!- შეგვათვალიერა ალექსიმ. - მოკეტე ბალღო !! - უხეშად გახედა ემამ. - რა ჯანდაბა გინდა ?! - არაფერი თუ იმას არ ჩავთვლით რომ დედას ჩვენი გასვლის შესახებ შენ უთხარი . - რაა ?! საიდან მოიტანე ?! - შენს გარდა ვინ ეტყოდა ?! ენა ჭარტალა . გაბრაზდი რადგან არ წაგიყვანეთ. - ჰო, ჰო , აბა რა!! შენ ყოველთვის გიადვილდებოდა ყველაფრის ჩემზე გადმობრალება. - თუ არ გესმის დაგიმარცვლავ მო-კე-ტე !!! - ნეტა არ არსებობდე . - მე შენზე უფროსი ვარ გოგონა . ეგ შეუძლებელია. - კარგი, შენ მოკვდები ჩემზე ადრე. - არა , არა. რადგან მე შენზე უფროსი ვარ შენზე ადრე ავიღებ მართვის მოწმობას და გადაგივლი მანქანით. - შენ მე გძულვარ! - წამოიყვირა ალექსმა. - მე არ მითქვამს რომ მძულხარ, მე უბრალოდ გითხარი რომ თუ მანქანა დაგარტყამს, მძღოლი მე ვიქნები . - გაუღიმა ემამ. - გეყოთ !! - წამოვიყვირე. ჩემი ყვირილის შემდეგ ცოტა დამშვიდნენ. მძღოლმა მანქანა გააჩერა , მე პირველი ჩავხტი და დებს არ დავუცადე. პირდაპირ შესავლელს დავადექი , საფეხურები ავირბინე და კლასის კარი შევაღე . თავიდან თითქოს აყველაფერი როგზე იყო. მაგრამ რამოდენიმე წუთში ჩემს ადგილას შევამჩნიე "Error"- ი ჩემს გვერდით ნიკი იჯდა. - მოიცა, მოიცა! შენ აქ რას აკეთებ ?! - - შენთვის ერთი ცუდი ამბავი მაქვს!! სამყარო შენ არ გეკუთნის და მე შემიძლია წავიდე იქ სადაც მინდა, როგორ , და როცა მინდა. რამდენადაც არ უნდა გეწყინოს ლამაზო. - ეს ჩემი ადგილია, და მოგიწევს აქედან ასკუპდე და გადასკუპტე იქ სადაც შენ გინდა როგორ, და რანაირადაც გინდა . - გავუღიმე. - კარგია. წყენა არ დაგვიწყებია , "გეკიდე" მაგრამ ესე არ ყოფილა. - მკიდიხარ კიდეც, მაგრამ არ მსიამოვნებს ნაგავის გვერდით ჯდომა, ამიტომაც ამას არ გავაკეთებ. - მოგიწევს, რადგან მე აქ დამსვეს. - მოდი დავნიზლავდეთ რომ აქედან 5 წუთში აგაორთქლებ !! - გავუღიმე. - ამას როგორ გააკეთებ ?! - შენი ნებით წახვალ თუ მე დაგეხმარო ?! - დამეხმარე . - გამიღიმა. - კარგი. - ჰეი, ჰეი ! სად მიდიხარ ?! და რას აპირებ ?! - ეგ მე ვიცი .- ვისარგებლე იმით რომ კლასში ჩვენს გარდა არავინ იყო და ..
მაინც გიყვარვარ ? ეხლა გიყვარვარ ? ეხლა გინდივარ ? ეხლა გენატრები ?
ეხლა გენანები ? ეხლა გედარდები ? როცა აღარ ვარ ? როცა აქ არ ვარ ? როცა
სხვაგან ვარ ? შენი აღარ ვარ...ეხლა გიყვარვარ? როცა მე უკვე აღარ
მიყვარხარ?!.
